ماه من و تو

ماه من ،

نمی دونم که تا حالا کسی این آهنگ  رو شنیده یا نه. نمیدونم تا حالا کسی این آهنگ رو گوش داده یا نه.

یادم نمی یاد بار اول کی بود که این آهنگ رو شنیدم .  بازم یادم نمیاد که کی این آهنگ رو گوش دادم.

فقط یادمه بار اولی که شنیدم یه حس و حال عجیبی به من داد . ولی خوب من بازم فقط یه آهنگ شنیده بودم. مثل هزاران آهنگی که تا حالا توی زندگیم شنیدم و هیچ کدوم از اونها را یادم نیست.

ماه من . در آخرین آلبوم لیلا فرهره      وقتی اون رو دوباره و سه باره گوش دادم دیدم حرفهای قشنگی داره که حیف میشه اگه به اونها دقت نکنیم.

تا حالا حتما اسم نامه سر گشاده به گوشتون خورده. نامه ای (یا مقاله ای و یا هر نوشتاری و یا بهتر بگم هر اثری) که مخاطب خاصی نداره و خطاب به گروه بزرگی از انسانهاست. حتی ممکنه یک نامه خطاب به یک نفر باشه ولی باز هم سر گشاده محسوب بشه. مثلا نامه های چارلی چاپلین به دخترش .یه همچون خصوصیتی داره. (شاید نشه صد درصد ولی خیلی از اونها یه همچون خصوصیتی رو در نفس خودش داره). وقتی صحبت از یک اثر سر گشاده میشه همه ما میدونیم که مخاطب همه گیره . اگه بخوام بهتر بگم . وقتی مثلا یک اثر سر گشاده رو میخونی یا گوش میکنی . در همان لحظه شمای مخاطب میدونی ،و این رو احساس میکنی که تو، مخاطب اون اثر به طور مطلق نیستی.  و تو فقط جزء کوچکی از هزاران هزار مخاطب اون اثری. اگه بخوایم باز برای تقریب به ذهن مثال خوبی رو بزنیم . شعر و آهنگ تصور کن با صدای سیاوش قمیشی و شعری از (اگه اشتباه نکنم) یغما گلرویی رو میتونیم یاد کنیم.

و اما ماه من.   نمی دونم شاید من فقط این احساس رو کردم یا شاید واقعا بقیه هم اگه دقت بکنن این احساس به اونا هم متبادر بشه.  . آدم با گوش دادن ماه من هم حس میکنه که باز با یک اثر سر گشاده طرفه . ولی اینبار یه کم قضیه فرق داره . توی مخاطب احساس میکنی (شایدم فقط من) که این اثر دقیقا داره با تو حرف میزنه.   میدونی که مخاطب مطلق تو نیستی ولی بازم حس میکنی که اون برای یک به یک افراد گفته شده. یعنی هر کس فقط در درجه اول خودش رو مخاطب اثر حس میکنه.  الان که دارم این سطر هلا رو مینویسم  اسم شاعر این کار رو نمیدونم ولی خیلی خوشحال میشم اگه کسی میدونه به من بگه.  انگار حس میکنی  ماه من تویی....

ماه من غصه نخور                 

 زندگی جزر و مد داره

دنیا مون یه عالمه آدمه خوب و بد داره

ماه من غصه نخور همه که دشمن نمیشن

همه که پر{ه} ترک مثل تو و من نمیشن.

ماه من غصه نخور مثل ما ها فراوونه                

خیلی کم پیدا میشه کسی رو حرفش بمونه

ماه من غصه نخور گریه پناه آدماست

تر و تازه موندن گل مال اشک شبنماست

ماه من غصه نخور، زندگی بی غم نمیشه  

اونی که غصه نداشته باشه آدم نمیشه

ماه من غصه نخور  

خیلی ها تنهان مثل تو

خیلی ها با زخمای زندگی آشنان مثل تو

ماه من غصه نخور زندگی خوب داره و زشت

خدا رو چه دیدی شاید فردامون باشه بهشت.

ماه من غصه نخور زندگی بی غم نمیشه 

اونیکه غصه نداشته باشه آدم نمیشه

ماه من غصه نخور  

دنیا رو بسپار به خدا    

هردومون دعا کنیم

تو هم جدا منم جدا

چه قدر زیباست که با توصیه به دعا کردن، شعر تموم میشه. اونم یک دعای دو طرفه . بعضی از شعر ها و کتابها و فیلم ها کمی سنگین تر هستند از اونی که آدما توقعش رو دارن.برای همین بعضی هامون به سراغ اونها نمیریم. ولی اگه بریم و خودمون رو هم بالاتر بکشیم خیلی لذت میبریم. درست مثل یک مساله ریاضی که اگر سنگین شد قشنگ میشه.

ولی اینجور کارها هم خیلی خوبه چون میتونه یه نیروی  محرکه باشه برای خیلی از ماها که تلاش بیشتری برای باسواد شدن بکنیم. این روز ها آدم توی شهر ها مخصوصا تهران(چون خودم توی تهرانم) از سطح شهر کلی آهنگ میشنوه که جز هدر دادن انرژی هیچ چیز دیگه ای نداره. چرا انتظار داریم از یه اثر هنری فحش بشنویم..چرا دوست داریم سبک بشنویم .

اگر فقط مسائل ساده رو حل کنی دیگه وقتی به یه مسئله جون دار رسیدی نمیتونی حلش کنی .ولی اگر قبلا این کار رو کرده باشی لا اقل میتونی یک سوم از مسئله رو حل کنی.

نمیگم این شعر خیلی پیامهای آنچنانی و اونچنانی داشت. ولی اگر فقط فحش گوش بدی هیچ وقت ظرافت سعدی رو نمی تونی درک بکنی.